De dood van 2 opa’s

De dood van 2 opa’s

In 2018 kwam voor mij het eerste verlies in mijn familie. Mijn opa van mijn vaders kant.
Eind 2020 kwam het volgende verlies. De opa van mijn moeders kant.
Ik wil je graag meenemen in hoe ik deze verliezen heb ervaren en het verschil dat hierin zit.

Hiervoor zal ik eerst wat achtergrond informatie moeten geven.
Zoals eerder benoemd gingen mijn ouders scheiden toen ik 8 was.
Er kwamen spanningen in de familie toen mijn vader een nieuwe vriendin kreeg.
Mijn opa en oma keurde deze nieuwe vriendin niet goed.
Mijn vader wilde gaan trouwen, de bom barstte en het contact werd verbroken.
Wat inhield dat ik ook lange tijd geen contact heb gehad met mijn opa en oma.
Rond mijn 16e heb ik dit contact stiekem geprobeerd op te pakken.
Ik heb mijn opa en oma toen een paar keer gezien.
Het initiatief lag continue bij mij en het contact was ook niet zoals ik had gehoopt of had verwacht.
Daarom besloot ik na een tijdje het op te geven. Jaren gingen voorbij.
Uiteindelijk scheidde mijn vader van mijn stiefmoeder en heeft daarna geprobeerd om het contact met zijn ouders weer te herstellen. Dit heeft flink wat tijd gekost, maar uiteindelijk was het moment zover dat er bezoek mogelijk was. Mijn vader had me meegenomen in dit proces en ik voelde de vrijheid om aan te geven dat ik dan mee zou willen. Omdat mijn opa en oma qua gezondheid achteruit gingen, wilde ik het contact dat nu mogelijk was, niet negeren. Het was vreemd om mijn opa en oma weer na zo lange tijd te zien en te spreken.
Mijn oma had alzheimer, herhaalde zich telkens, had COPD en zat non-stop aan de zuurstof.
Mijn opa was al meerdere malen aan zijn knie en heup geopereerd.
Het waren wellicht mijn opa en oma, gevoelsmatig voelde ze als vreemden.

Dan het moment dat mijn opa overleed. Het was aardig plotseling, al ging het al een tijdje niet goed met hem.  Het was vreemd, bij de condoleance kwam ik weer voor het eerst sinds lange tijd in contact met mijn tante en nichtjes (die ik 15 jaar niet gezien/gesproken had). Bij hen zag ik veel verdriet.
Zij hadden zoveel mooie, liefdevolle en waardevolle herinneringen aan opa die ik niet had.
Ik denk dat ik op dat moment vooral het gemis heb gevoeld van een band die ik had kunnen hebben met mijn opa, maar die er nooit is geweest.

Dat is nu, met het overlijden van mijn andere opa anders. Al was hij ook zeker geen makkelijke man in de omgang, maar hij was er wel altijd. Ik heb wel bepaalde herinneringen die waardevol zijn voor mij: dat hij altijd graag zijn kennis over Indonesisch koken aan mij wilde overdragen, dat hij altijd emotioneel werd als we met de hele familie samen waren en dat hij mij altijd ‘meisje van opa’ noemde.
Ondanks dat ik weet dat het zo beter is (overleden op 90 jarige leeftijd na al aantal jaar van verminderende gezondheid waaronder dementie), ervaar ik wel meer verdriet dan bij de andere opa.

Bovenstaand is een persoonlijk voorbeeld van hoe verschillend rouw en verlies ervaren kan worden, ondanks dat het bijna dezelfde verliessituatie is.