Gedicht: Partnerrelatie

” Ik begin met meergeslagen ogen en een trillende stem.
Met gebalde vuisten en mijn kaken in een klem.
De waarheid onder ogen zien deed zeer, hem uitspreken des te meer.
Bang voor jouw reactie, elke keer weer.
Aan afwijzing of gekleineerd worden, raakte ik gewend.
Voel me nu dus een klein meisje, tegenover een grote, volwassen vent.

Zet ik nu alles op het spel?
Als ik jou over mijn gevoel vertel?

Ik wil je niet kwijt, juist weer terugvinden.
Ik wil niet breken, juist verbinden.

Kun je open staan voor mijn kant?
Of ruk je alles uit z’n verband?

De angst waarschuwt me, het risico is groot.
Maar als ik moet dit doen, met m’n billen bloot.
Ik moet het je vertellen, het is echt gemeend.
Anders raak ik niet alleen van jou, maar ook van mezelf vervreemd.”