Nieuw Ouderschap

Afgelopen zaterdag werd mijn zoon 1 jaar. 1 jaar. De aarde is éénmaal rondom de zon gedraaid.
Er zijn 365 dagen, 52 weken, 12 maanden en gemiddeld zo’n 8766 uur verstreken.
Laten we al die tijd even terugdraaien. Terug gaan naar het begin.
Zelfs nog verder terug, als inleiding voor dit artikel. Naar de geboorte van mijn kinderwens.

Al moet ik heel eerlijk bekennen, dat ik niet precies weet hoe oud ik was toen deze begon.
Wel kan ik me bijna niet beter herinneren dan dat ik mezelf altijd, later, als moeder zag.
Wel vond ik, toen, een jaar of 16, dat dit niet al teveel later moest zijn.
Ik wilde niet ‘te oud’ moeder worden. Als ik het me goed herinner, wilde ik op mijn 26e mijn eerste kind. Het idee om ouder te worden was al veel eerder concreet dan een idee met wie ik dit dan zou willen doen. Ook had ik een beeld van mezelf met 2 kinderen.
Het liefst een meisje, als oudste, en een jongentje.

Het leven liep zoals het liep. Rond mijn 21e ontmoette ik mijn man. Op mijn 25e kochten we onze eerste woning en gingen we samen wonen. Op mijn 30 zijn we getrouwd en nu dus sinds een jaar ouders.

Al deze keuzes waren (goed) doordacht. Allemaal bewust en in overeenstemming.
Toch is het ouderschap écht een keuze apart. In ieder geval, zo ervaar ik dat zelf.
Ondanks alle informatie, kennis, boeken, video’s, podcasts en naasten die deze levenservaring hebben doorgemaakt…

De effecten, van een zwangerschap tot aan de geboorte en sinds dien, zijn onvoorstelbaar groot geweest. Alle dood-doeners die ik/wij, in dit proces hebben gehoord en nu nog steeds horen zijn waar. Wellicht schrikt dit wat af. Wellicht is dit op dovemans oren gericht.
Bij welk kamp je ook hoort, het is oké.

Van de hoeveelheid zorgen die jij je maakt, tot de onuitputbare en onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor dit wezen dat jij/jullie gemaakt hebben/gekregen hebben.

Het is niet voor te stellen, niet volledig, hoe het zal zijn en hoe het is, voordat je er midden in zit. Hiermee ontschuldig ik vooral mijn vroegere zelf, die vaak zat (jonge) ouders veroordeelde over hun klagen of manier van opvoeden. Ook ontschuldig ik hierin een aantal dierbaren, die zelf nog niet klaar zijn, of willen zijn, voor deze ervaring.

Het is wel pittig, de verschillen. De verschillen in levensfases. De verschillende ‘nooit meer’.
Daarin heb ik echt mijn grootste portie verlies ervaren in de eerste paar maanden na de geboorte.
En nog steeds zijn er momenten dat ik dit verlies ervaar.
Het zwaarste had ik het met het verlies dat ik nu nooit meer egoïstisch of egocentrisch kon zijn.
Nooit meer iets doen voor mezelf, zonder rekening te houden met anderen.
Niet dat ik dat voor mijn zwangerschap veel deed, maar juist daardoor kwam deze realisatie des te harder binnen. Ik heb mijn kansen niet gehad of gepakt en nu heb ik, heel bewust en (goed) doordacht, een keuze gemaakt waardoor het ook nooit meer echt kan.
Of in ieder geval, een lange tijd niet meer.

Hiernaast bestonden/bestaan ook nog de verliezen in mijn identiteit, mijn plek binnen verschillende relaties (partner en vrienden) en een GI-GAN-TISCHE verschuiving in mijn tijdsbesteding.
Ja, je leest het goed. Ik noem het al niet eens meer ‘vrije’ tijdsbesteding.
Over de chronische vermoeidheid nog maar te zwijgen (want het betekent nu ook 1 jaar geen onderbroken nachtrust, in ons geval).

Het is echt niet alleen maar kommer en kwel. Dat is een verkeerd beeld.
Echt ÁLLES is bijzonder en speciaal.
Het eerste lachje, dat hij zelf rechtop kan zitten, kan kruipen en nu kan staan.
Het gebrabbel waar momenteel vooral ‘die’ in te verstaan is.
De knuffels en ‘kusjes’ waarbij zijn tandafdrukken (hij heeft er nu 7) in mijn huid staan.
Dat hij me opzoekt om me uit te dagen voor een spelletje of voor troost.
Zijn ‘geklaag’ als hij verschoond of uitgekleed moet worden.
Elke dag zie ik meer persoonlijkheid, meer karakter.
Ik vind het prachtig en nederig om hiervan getuige, deelgenoot en invloed te zijn.

Strekking van dit artikel? Hoe goed je ook denkt te weten hoe een bepaalde keuze zal gaan uitpakken, zal zijn. Het is bedrog. Hoe goed deze keuze ook is.
Dit slaat dus niet alleen op de keuze om (samen) voor een kindje te gaan.
Het kan ook gaan over juist iets NIET meer doorzetten of een andere weg inslaan.

Je kunt heel het internet afstruinen, er zijn genoeg (zelfhulp)boeken, tips, adviezen en professionals die je willen helpen.
Vooral wil ik je meegeven dat het oké is dat de uitkomsten en de effecten je alsnog verassen.
Je zwaar kunnen vallen. Het betekent niet persé dat de keuze niet goed is geweest of dat je voor iets anders had moeten gaan. Het gaat vooral over het ontschuldigen van jezelf.
Je weet nu meer, kunt nu meer, hebt wellicht meer middelen tot je beschikking dan toen je de keuze maakte. Wanneer je het weet uit te houden in het moment zoals het er is, komen ook momenten dat het weer anders kan zijn. Dit blijft een ‘golf’ proces door je leven.
Ervaringen zijn impactvolle inzicht – momenten die meebewegen in verandering.
Verandering van jou als persoon en hoe jij jezelf en alles om je heen ziet.
Dat gaat de ene keer met een harde knal, het ander met een zachte duw.

En dat is waar rouw, rouwen en omgaan met verlies (en meervoud) over gaat.