Vergiffenis

Om vergiffenis vragen. Wat maakt het zo krachtig?
Er werd met veel lof gesproken toen onze Koning dat deed op 1 Juli, Keti Koti.
Er zit waardeverschil in vergiffenis vragen, berouw tonen en spijt betuigen.
Ik vraag me af welke aspecten hierin van belang zijn. Zo niet, allemaal.
Zou het uitmaken hoe lang geleden de ‘daad’ is geweest?
Wie de woorden uitspreekt, welke woorden dat zijn en de manier waarop?
Moeten de woorden altijd opgevolgd worden met een bepaalde daad?
Zal degene aan wie de woorden gericht zijn, ze kunnen ontvangen?

Het spijt me, Vergeef me

Ik kan me nog heugen dat er eens een poll was op LinkedIn die sprak over de noodzaak van ‘sorry’ zeggen.
En dat daarin de meningen waren verdeeld over of dit, diegene die het zegt, ondergeschikt maakt.

Ik heb toen met overtuiging gezegd dat sorry zeggen ook iets heel sterks is.
Ik zie het namelijk nog steeds als een stuk ‘volwassenheid’, ‘professionaliteit’, ‘karakter’ of hoe je het ook wilt noemen als je kunt zeggen dat je ‘fout’ zat of iets verkeerd had gedaan. Als je kunt aangeven wat het je heeft geleerd en wat je ermee gaat doen in de toekomst.

Als ik naar de verschillen kijk tussen verontschuldigen en vergiffenis vragen,
blijkt mijn bovenstaande standpunt ook meer te neigen naar vergiffenis.

In alle situaties is het altijd achteraf. Je kunt het niet meer ongedaan maken.

Niet ‘echt’ goed maken.

Het verschil zit blijkbaar tussen toe-eigenen of wegleggen van schuld.

Praktijkervaring

Ook in mijn praktijk heb ik een cliënt die met dit thema bezig is.

Die, als de kans zich voordoet, nog diens schuld wilt toe-eigenen tegenover een ex.
Ik heb toen gevraagd wat de meerwaarde hiervan is. Aangezien de cliënt in kwestie zelf dit proces al had doorlopen (van schuld toe-eigenen).

Is het dan altijd noodzakelijk dit alsnog te communiceren met de ‘getroffen partij’?
Wat nu als die de woorden niet wilt of kan horen? Er niets mee kan?

De woorden van de cliënt: ‘Dan is het voor mij wel afgerond. Heb ik alles gedaan.’
Het deed me nadenken. Aangezien ik hier persoonlijk nog een pijnpunt vond.

Ook ik, heb ongetwijfeld personen in mijn leven pijn en verdriet gedaan.
Daar soms ook ‘sorry’ of ‘het spijt me’ voor gezegd.
Maar wellicht ook vaak niet.

Soms omdat ik de inzichten van de effecten van het gedrag dat ik heb vertoond, pas vele jaren na de ‘daad’ zich aangediend hebben bij mij. Veel vaker nog, omdat ik het heel eng vind om hier nu nog wat in te ondernemen.
Bang voor boosheid, conflict, dingen ophalen/oprakelen en erger maken.
Bang dat het niet wordt ontvangen door de ander en dus ook niet wordt gegeven. Vergiffenis.

Soms fantaseer ik wel eens over dat ik bepaalde personen zo op straat tegen kom en ze dan nog aanspreek.
Of ik ooit de ballen zal hebben om het ook te doen als de situatie zich aandient, of nog sterker, zelf dit contact opzoeken…